NL EN

Eko 552

Klassieke sudiegitaar van Eko.

bouwjaar 1975.

 

Eerlijk gezegd heb ik jaren geen idee gehad hoe goed deze gitaar eigenlijk is.

Aangezien het mijn eerste studiegitaar was, heb ik hem eigenlijk altijd 'for granted' genomen. Ik vond hem ook niet briljant klinken in vergelijk met andere (maar wel veel duurdere) gitaren.

Ik heb hem tijdenlang weggelegd omdat ik andere gitaren interessanter vond.

Tot ik hem onlangs weer eens pakte. Ik wilde hem opknappen, eigenlijk om hem te verkopen. Dus de hals eens aangepakt, de topkan opnieuw verlijmd en de brugkam nog net wat beter op hoogte gesteld. En er toen nieuwe snaren op gedaan.

D'Addario EJ 25C snaren om precies te zijn. Dat zijn flamenco snaren, en omdat ik steeds meer van gitaren begin te begrijpen had ik het idee dat met de essen zij- en achterkant dit wel eens veel beter zou kunnen zijn dan alles wat er voorheen op had gezeten. Het is door de houtsoorten immers meer een flamenco dan een klassieke gitaar.

Het resultaat was verbluffend.

De klank is echt geweldig. Mijn vriendin vond hem beter klinken dan mijn geliefde met de hand gebouwde en geheel massieve Vicente Sanchis. (Ook een flamenco gitaar)

Dat zegt nogal wat.

 

Ik ben er weer op gaan spelen en hij verbaast me telkens weer. Echt geweldig.

Dit geeft aanleiding om de actie nu echt 100% goed te gaan leggen. Die zit nu op 90% van het maximaal haalbare.

De brugkam heb ik destijds vervangen door een eigenbouw brugkam van plexiglas. Dat kwam omdat ik toen niet de juiste dikte brugkam kon kopen die nodig was voor deze gitaar. Plexiglas is echt knalhard. Het leuke wat uit dit experiment kwam, is dat me opviel dat de trillingen door deze hardheid heel erg goed worden doorgegeven aan het bovenblad. Hij wint er door aan volume en dynamiek.

Ik denk dat veel brugkammen die standaard op gitaren zitten te zacht zijn. Dit plexiglas exemplaar werkt in iedergeval heel erg goed.

 

Wat me ook verbaasde is dat hij op de 12e fret absoluut toonzuiver is. Ik had nog nooit de toonzuiverheid van deze gitaar gemeten. (Hij was echt wel een ondergeschoven kindje...)

Ik had het idee om te gaan experimenteren met het invijlen van de brugkam om de toonzuiverheid te optimaliseren. (Ik ben immers nog op zoek naar een methode om de toonzuiverheid voor klassieke gitaren te kunnen verbeteren en ik zag deze gitaar als een leuke kans om eens wat te experimenteren.)

Maar dat bleek absoluut niet nodig. Hij is 100% toonzuiver van zichzelf. 

Ik moet nu maar een andere gitaar pakken om hier lekker mee te gaan experimenteren, want dit kan niet verbeterd worden.

 

Kortom: hij gaat niet in de verkoop. Hij is gewoon te goed om weg te doen.

Bovendien werd mijn dochter er ook al niet vrolijker van toen ik aankondigde hem te willen verkopen. Niet alleen ik, maar ook zij heeft op deze gitaar leren spelen.

En er kleven teveel (mooie) herinneringen aan deze gitaar.

Hij blijft. Voor altijd.